Od Anaisse

   Obudził mnie chłód. Nieznośny, uciążliwy i przenikający do szpiku kości. Taki, którego zlekceważyć po prostu nie można.
   Zadrżałam mimowolnie, przewracając się na drugi bok, w stronę ściany. Mocniej naciągnęłam na siebie cienki, postrzępiony koc, który stanowił zdecydowanie niewystarczające okrycie. Tuż przed nosem widziałam ciemną, ceglaną ścianę celi. Zaczęłam myśleć. Z początku zamierzałam poleżeć jeszcze trochę. Ucieczka odbyta poprzedniej nocy skutecznie wyczerpała zasoby moich sił, tak więc nie potrafiłabym zawędrować dalej, niż w okolice sąsiadujących sektorów. Nagle jednak przypomniałam sobie o swoim wczorajszym odkryciu. Pod wpływem impulsu błyskawicznie podjęłam decyzję. Dosyć lekkomyślną.
   Natychmiast odrzuciłam koc, płynnym ruchem podnosząc się na nogi. Sięgnęłam po leżącą nieopodal torbę i wydobyłam z niej lusterko, a raczej - jego fragment. Przeczesałam palcami włosy, dokonując jednocześnie szybkiego przeglądu posiadanych ubrań. Po krótkim namyśle włożyłam siebie lnianą, cieniutką i trochę przykrótką koszulkę na ramiączkach. Strój uzupełniłam jaskrawoczerwonymi spodenkami w zestawieniu z czarnymi zakolanówkami.
   Zdecydowanie za dużym, zapinanym na guziki swetrem otuliłam się już w marszu, po opuszczeniu swojej celi. Chciałam jak najprędzej wydostać się z sektoru. Mimo rozwieszonych na ścianach pochodni było tam wyjątkowo zimno. A może tylko odnosiłam takie wrażenie, bo przeziębienie towarzyszyło mi już od paru dobrych chwil. Ponadto korytarze ogarniał nieprzyjemny półmrok. Co jakiś czas niespokojnie oglądałam się przez ramię.
   Po kilkunastu minutach dotarłam na miejsce. Sprawnie pokonałam zepsuty mechanizm strzegący wejścia do celi, robiąc to za pomocą nieznacznie wykrzywionej końcówki druta. Zamiłowanie do robótek ręcznych ma zaskakująco wiele zalet. Cicho wśliznęłam się w głąb pomieszczenia, ostrożnie otwierając skrzypiące drzwi. Odetchnęłam z ulgą, kiedy w środku nie zastałam więźnia. A więc moje przypuszczenia okazały się prawdziwe. Znowu.
   Niecierpliwie odgarnęłam sporą stertę bezużytecznych papierów starannie ułożonych na pryczy ich właściciela. Kiedy natrafiłam dłonią na jakąś twardą powierzchnię, westchnęłam i zagryzłam wargę. Był tam. Szybko opanowałam ekscytację, próbując myśleć racjonalnie. Musiałam się spieszyć, nie mogłam ryzykować wykrycia. Drapieżnym ruchem chwyciłam notatnik. Ukradkiem wsunęłam zdobycz do torby. Miałam złe przeczucie, bardzo złe. Zupełnie jakby...
   Powoli wstałam, czując, jak sztywnieją mi kolana. Odwróciłam się jeszcze wolniej. Spojrzałam do góry, prosto w oczy stojącego nade mną strażnika. Nie interesowała mnie jego powłoka zewnętrzna. Miał wiedzieć, że swym nagłym przybyciem nie zrobił na mnie najmniejszego wrażenia.
   - Wygląda na to, że wpadłaś, moja droga. Słucham. Czekam na wyjaśnienia  - oświadczył stanowczym tonem.
   On mógł sobie czekać w nieskończoność, ale ja raczej nie byłam chętna do współpracy. Posłałam mu rozbrajająco uroczy uśmiech. I wielkim skokiem rzuciłam się do ucieczki.
   Pędziłam na złamanie karku, najszybciej, jak mogłam. W biegu przeskakiwałam płytkie kałuże zanieczyszczonej wody, skręcałam na oślep w boczne uliczki. Liczyłam na szczęście. Z czasem odgłos kroku dozorcy słabł. Wreszcie zanikł zupełnie, przepadając gdzieś w ciemnej otchłani któregoś z licznych zakamarków. Mimo to dla pewności nie przestawałam biec.
   W pewnym momencie poczułam mocne uderzenie. Upadłam, a wraz ze mną o podłoże z impetem uderzyła płócienna torba. Notes wysunął się na podłogę. Nie myślałam zbyt wiele. W ułamku sekundy przejęłam zeszyt. Równie szybko wstałam, ignorując piekący, uporczywy ból nieco powyżej kolan. Cofnęłam się kilka kroków, mocno przyciskając notatnik do siebie. Torba została na miejscu, tuż przed nogami osoby, którą potrąciłam.
   Uważnie mierzyłam wzrokiem sylwetkę nieznajomego ktosia.

[Ktoś zechce dokończyć? :v]