Od Neferpitou C.D Est

Obserwowałam Est, aż do momentu, w którym zaczęła chować swoje "zabawki". Zorientowała się, że patrzę i zareagowała chowaniem ich? To nic, teraz przynajmniej wiem co ma w tej torbie. Przynajmniej tyle dobrego. Nie za bardzo wiedziałam o czym mogę pogadać z dziewczyną, co mogę aktualnie zrobić. W pojedynkę zawsze łatwiej, sam decydujesz, sam robisz. Choć praca w zespole też ma swoje plusy. Jestem znudzona. Nic się nie dzieje... Ległam na podłogę i zaczęłam wpatrywać się w sufit.
- Wiesz co - zaczęłam. - Chciałabym sobie poskakać z dachu na dach, z drzewa na drzewo. Byłoby zabawnie. - Położyłam rączki na brzuszku i spojrzałam w stronę łóżek. Est poprawiała swoją torbę, a następnie poduszkę. Spojrzała na mnie po czym się położyła. - Fajnie jest tak leżeć. Mamy czas, przynajmniej mi się nigdzie nie śpieszy. - Coś w międzyczasie zaskrzypiało. Natychmiast zerwałam się na równe bogi i wyjrzałam z celi. Tylko mi się wydawało? Nie, coś tam jest albo było. Nie czekając chwili dłużej, ruszyłam w stronę usłyszanego dźwięku. Po prostu zwykłe drzwi się przesunęły same z siebie? No nic, wróciłam do swojej towarzyszki. - Est, mam takie przeczucie, że nie czujesz się choć trochu bezpieczna w moim towarzystwie. Jednak całkowicie to rozumiem... Czy twoje zabawki mają coś wspólnego z twoją mocą? Czy to zwykła pamiątka po czymś tam?
- Chodzi ci o moje pluszaki? W takim razie...
Dziewczyna nie zdążyła dokończyć, bo coś teraz naprawdę huknęło. Ktoś, coś walczy... To musi być naprawdę ciekawe. Chciałabym to zobaczyć, ale istnieje szansa bym tego nie przeżyła. Wtedy nie będę mogła cieszyć się tym co cieszy bardziej. Blondynka otworzyła usta by dokończyć swoją wypowiedź. Gestem ręki jej jednak przerwałam. Nie wyglądało by chciała o tym mówić. Załóżmy, że aktualnie to mnie nie interesuje, dlatego też nie będę się dopytywać o szczegóły. Pluszaki są bo są i inaczej być nie może. W sumie tak można tłumaczyć życie człowieka, który nic nie znaczy. Przykładów by się parę znalazło. Coś pisnęło, coś krzyknęło. "Ratunku! Pomocy!" - słyszałam. Dziewczyna natychmiast się podniosła. Spojrzała na mnie pytająco. Machnęłam ręką i po chwili wyszłyśmy z celi. Idąc przez chwilę, w końcu dotarliśmy. Szwendacze kogoś dopadli - kobietę, która wołała o pomoc oraz mężczyznę, który właśnie leżał we własnej krwi przy ścianie. Rozbryźnięte kropelki krwi były praktycznie wszędzie. Dwóch zombiatków ruszyło w naszą stronę. Est natychmiast wyciągnęła swój nóż i przyjęła pozycję. Sama nie byłam gorsza... No może odrobinę, ponieważ nie używałam innej broni jak własne ręce. Po chwili zauważyłam, że leżąca na ziemi osoba wyciąga w naszą stronę dłoń. Błagała o pomoc, choć zamiast bronić się do końca... Nie spróbowała nawet załatwić napastnika, jedynie poddała mu się i dała się zjadać. Pewnie to ją przerosło... Ja niestety na to nic nie poradzę. Moja towarzyszka zajęła się rozwaleniem ostatniego, a ja przykucnęłam przy kobiecie.
- Masz piękne, długie włosy... - Zaczęłam bawić się jednym kosmykiem. - Mają taką ciekawą barwę... Barwę czekolady, czyż nie?
- Pitou... Co teraz z nimi zrobimy?
- Jak co? - Odwróciłam się do niej i spojrzałam na nią z uśmieszkiem. Następnie podniosłam się z kucek i ruszyłam w stronę niemalże martwego chłopaka. Wydawało mi się, że gdzieś już go widziałam. No tak! To koleżka z celi obok. Zawsze udawał takiego... zręcznego, a teraz wychodzi na to, że nic nie potrafi. Czyli zwykły cwaniak. - Est, odpowiedź jest prosta... Pomożemy im.
- Na-Naprawdę?
- Oczywiście. W końcu jest taki jak ja czy ty, choć nie do końca. Od samego początku sprawiał same problemy. Łamał obowiązujące zasady w więzieniu, a to źle. John Maxwell Coetzee kiedyś określił się o jednym miejscu, nigdy nie zapomnę tego cytatu. Praktycznie zawsze pasuje do pewnych miejsc... "Myślisz, że możesz tu przyjść i chodzić so­bie, gdzie ci się po­doba? Nie wiesz, ja­ka tu obo­wiązu­je za­sada? To jest dom mro­ku i cier­pienia, przez który każdy mu­si przejść na swo­jej drodze do śmier­ci. To jest wy­rok wy­dany na wszys­tkich; naj­pierw więzienie, po­tem egze­kuc­ja." Dokładnie tak. - Uniosłam rękę do góry, z całych swoich sił koleżka na mnie spojrzał. Wzięłam lekki zamach. - W jego głowie została jedna wielka dziura, chcesz sobie z niej zrobić skrytkę? - Zaśmiałam się i wróciłam do przerażonej dziewczyny. Coś tam krzyczała, ale niezbyt się tym przejmowałam. Chcąc zadać cios, zostałam zatrzymana przez blondynę.
- Nie rób tego.
- Czego? Po prostu im pomagam. Śmierć będzie dla nich najlepsza, inaczej się nie da im pomóc. Nawet gdybym chciała, zaraza wzięła i zaczęła się powoli rozpowszechniać w ich ciałach. To najlepszy moment by to zrobić! Nie powstrzymuj mnie. - Nie czekając ani chwili dłużej, zabiłam nowo-poznaną osobę. Nie zależało mi na jej śmierci, ale jej życie też niezbyt mnie obchodziło. W końcu dała się zeżreć. Rozumiem, było ich więcej, ale nic nie wskazywało na to by próbowała się bronić... - Ubrudziłam się... Wracajmy do celi.

Est?